Nasz malutki i niepozorny na pierwszy rzut oka kościółek okazuje się ma bardzo długą historię. Najstarsze wzmianki o prawdopodobnie drewnianej budowli sakralnej w tym miejscu pochodzą z 1248 roku. Kościół z bardziej trwałych materiałów powstał zapewne w połowie XIV wieku, resztki jego murów pozostały tu do dziś. Kolejne stulecia przyniosły dalsze rozbudowy, w 1690 roku powstała drewniana wieża, która pełniła rolę dzwonnicy, w 1739 roku zmieniono wystrój wnętrza na barokowy, zmieniono dach, zaś w XIX wieku dobudowano kruchtę. Wieża, która w latach 1785-1786 została przebudowana na planie kwadratu z cegły z rudy darniowej u góry i kamieni polnych od dołu, rok później zawaliła się częściowo, po tym jak uderzył w nią piorun. Dopiero w 1810 powstał nowa, neogotycka, z zegarem od południowej strony (niestety już go nie ma, popsuł się i został ściągnięty).
Wnętrze kościoła kryje wiele pięknych i starych zabytków. Najstarsza jest gotycka rzeźba Madonny z Dzieciątkiem z polichromowanego drewna, datowana jest na XV wiek, a w 2000 roku przeszła renowację. Znajdziemy tu także XVII-wieczne obrazy, pietę, konfesjonał, chrzcielnicę z piaskowca oraz drewniany krucyfiks procesyjny. Z XVIII wieku pochodzą drewniane figury między kolumnami ołtarza głównego (z 1742 roku) oraz pięć olejnych obrazów nieznanego autora przedstwiających sceny z życia patronki naszej parafi, św. Jadwigi. Podczas zmiany wystroju w duchu baroku kościół zyskał pięć dużych, przepięknych fresków. Ich autorem jest Feliks Antoni Scheffler, jeden z najwybitniejszych malarzy śląskiego baroku, dziś pozostający w cieniu Willmanna. Większość malowideł jest w dobrym stanie, przedstawiają: ”Zwiastowanie”, ”Nawiedzenie”, ”Pokłon pasterzy”, ”Nauczenie Jezusa w świątyni” i ”Ofiarowanie”.
Dość współczesne są organy (pocz. XX wieku), prezbiterium (lata 60. XX w.) oraz witraże (lata 90. XX w.).
styczeń 2008