Kompleks budynków przedwojennego szpitala na Praczach Odrzańskich przy ul. Stabłowickiej 147-149 mogłam zwiedzić dzięki zaproszeniu z Wrocławskiego Centrum Badań EIT+. Dzień był bardzo trudny na fotografowanie z powodu niesprzyjającej aury, ale atmosfera świetna i też wspaniała okazja, żeby poznać zakamarki tego miejsca oraz uwiecznić remont, który się właśnie odbywa. A dzieje się dużo. Dwa stare budynki przechodzą remont kapitalny, powstaje też w ich pobliżu całkowicie nowy gmach. Z ogromnych i upiornych jak dla mnie budynków zostają tak naprawdę same mury, wnętrza są usuwane, dachy stawiane na nowo. Efekty takiej metamorfozy można zobaczyć na przykładzie odnowionego budynku przy wieży ciśnień z zegarem, który znajduje po lewej stronie od wejścia na teren kompleksu. Zapewne tak będzie wyglądać i reszta – kiedy doczekamy się finału remontów.
Wieża ciśnień z zegarem przy wyremontowanym budynku nr 1, składającym się jakby z trzech części 1A (dawna kaplica), 1B oraz 1C (kotłownia):
Obrazki z pola bitwy, budynek nr 7:
Wejście stare w wejściu nowym 😉
Kompleks miejskiego domu opieki powstał pod koniec XIX wieku, rozpoczął swoje działanie około roku 1899. Składa się z 7 dużych budynków poszpitalnych oraz wielu dodatkowych, takich jak dawna kotłownia, wieża ciśnień, kostnica, budynek straży pożarnej, wozownia ze stajnią i inne. Pięć budynków szpitalnych oraz budynki pomocnicze projektu Richarda Plüddemanna, Karla Klimma oraz Friedricha Friese powstały w latach 1898 – 1902, budynek nr 5 w roku 1912 (projektu Maxa Berga i Georga Müllera) oraz budynek nr 9 w roku 1913 (projekt spółki Zamak & Walter).
Przy ul. Stabłowickiej 149 na terenie kampusu stoi także w tej chwili opuszczona willa, dawniej prawdopodobnie miejsce zamieszkania głównego lekarza.
Dawny oddział chirurgii, drugi z remontowanych, budynek nr 9:
Przed wojną było to na moje oko samowystarczalne miejsce, na uboczu, przeznaczone dla ubogich oraz nieuleczalnie chorych a następnie szpital z największym naciskiem na leczenie chorych na gruźlicę. W parku na Praczach znajdował się cmentarz zakładu dla ubogich oraz nieuleczalnie chorych oraz w latach 20. XX wieku dla zmarłych z ośrodka gruźliczego. W latach późniejszych chowano tam także mieszkańców specjalnego osiedla dla chorych na gruźlicę wybudowanego na Praczach. Otwarto go około 1901 roku. Ostatni pochówek miał miejsce w 1945 roku. Cmentarz został przeznaczony do likwidacji w 1967 roku. Nekropolia zajmowała pole pomiędzy ulicami Brodzką, Pracką oraz Piwowarską i ąsiadowała z ewangelickim cmentarzem parafialnym (istniejący do dziś cmentarz katolickiej parafii św. Anny w Praczach). Do parku udam się zapewne z ciekawością w przyszłości.
Budynek nr 3 :
Tu zapewne po wojnie skuto zdobienia:
Ujęły mnie szczególnie ich drewniane zabudowane werandy i okna, tu budynek nr 6, dawny szpitalny pawilon dla mężczyzn:
W czasie II wojny światowej szpital funkcjonował jako wojskowy, po wojnie jako koszary wojsk radzieckich. Dalsze dzieje kompleksu to tryumf nauki, ulokowano tam szkoły, w latach 90-tych były to Szkoły Zasadnicze: Rolnicza, Ogrodnicza oraz XIX LO zaś od 2007 roku mieści się tam Wrocławskie Centrum Badań EIT+.
Budynek nr 4:
listopad 2012
W kolejnych wpisach pokażę ciekawostki takie jak stare tablice i inne napisy na terenie ośrodka oraz kilka z budynków pomocniczych.